Moja dziwna cecha...

Wysłany: Nie 13:53, 16 Mar 2008

Ja mam jeszcze świra na punkcie liczby 666 i gdzie tylko mogę się na nią natknąć, to się natykam.
Ponadto kocham piękno. Ktoś o pięknych dłoniach i pięknym głosie może łatwo sprowadzić mnie do roli kochającego psiaka.
I profesjonalizm w sztuce, ale to się wiąże z głosem częściowo. Bo zachwuję się jak rozpiszczana, różowa fanatyczka tylko, gdy widzę gościa, który cudownie śpiewa, jest perfekcyjnym aktorem... jest jeden jedyny przypadek, kiedy dostaję mruczka na widok sportowca - i jest to skoczek narciarski, ale jest fenomenalny i ma duuużo sisu (taka typowa fińskość - powaga, pracowitość i mnóstwo innych niezbyt wesołych cech Jezyk

)
Takimi osóbkami można mnie totalnie zniewolić, chociaż osobiście wolę sama się nimi zniewalać.
Ostatnio byłam na haju z powodu, iż oglądałam Notre Dame de Paris i naćpałam się głosem pewnego aktora musicalowego.
I lubię jeszcze się tarzać po dywanie udając kogoś, kim nie jestem, na przykład ranną szefową stada hien, głodną wilczycę zmykającą przed obławą, wykastrowanego faceta, postrzelonego tajnego agenta bądź Nagini z HP Jezyk

Wysłany: Nie 17:54, 16 Mar 2008

Ja jestem pewnie dziwna sama w sobie i wszystkie moje cechy są cechami dziwnymi. A na przykład to, że jak piję coś z butelki to zostawiam ją odkręconą i często, dobra częściej niż często, jej zawartość ląduje na podłodze/stole/klawiaturze/zeszycie. Gdy idę ulicą, na drugą stronę przechodzę dokładnie dwa metry przed pasami dla pieszych. Do szkoły idę okrężną drogą i chociaż mogłabym w ogóle przez pasy nie przechodzić to jednak przechodzę, ba, nawet przez dwie pary pasów. W niedzielę chce mi się często iść do szkoły, i wprost nie mogę pojąć dlaczego weekend trwa dwa dni, a w poniedziałek okazuje się, że chętnie posiedziałabym w domu nawet cały miesiąc. Połowa moich prac graficznych ląduje w koszu i z pewnością nie dlatego, że są złe a dlatego, że mają zły rozmiar, zły kolor. Lubię bazgrać. Wszystkie zeszyty mam na końcu pomazane, zapełnione przeróżnymi napisami, rysunkami. Lubię gryźć wszystko co mam w zasięgu rąk, tzn. długopisy, zeszyty, płyty, butelki. Czasami nawet ubrania pogryzę.

I mogę wymieniać jeszcze długo.

Wysłany: Nie 17:57, 16 Mar 2008

Malaria Deicide napisał:

(...)ranną szefową stada hien, głodną wilczycę zmykającą przed obławą, wykastrowanego faceta, postrzelonego tajnego agenta bądź Nagini z HP Jezyk

tak, jak nie udawałam piosenkarek, aktorek, modelek i-tym-podobnych, tak zawsze chciałam być kimś jak pani Croft (idolka, ah! ), pan Jones, ale Bonda nie cierpiałam i ścierpieć nie mogę.
a równocześnie bardzo chciałam stać się jakimś drapieżnikiem.
lampartem, likaonem, lwem, ocelotem, szakalem (...) a już najbardziej wilkiem czy tygrysem.
i zaczytywałam ( zaczytuję ) się książkami typu 'Zew krwi'.

Wysłany: Nie 19:06, 16 Mar 2008

To w sumie dość miłe turlać się po dywanie kwicząc jak zraniona hiena.
Ale już soczewki kontaktowe są niesmaczne.
Nie udawałam nigdy pani Croft ani Bonda... raczej po prostu dostawałam głupawki. A najczęściej udaję aktora musicalowego na scenie!
Nawet psy wtedy wiedzą, że mają się trzymać z dala.

Wysłany: Nie 21:59, 16 Mar 2008

Cytat:

Lubię gryźć wszystko co mam w zasięgu rąk

Przybij piątkę, ja też.

Co do zwierzaków i udawania - jako siedmiolatka myślałam, że jestem psem. Dobre czasy.

Wysłany: Nie 22:16, 16 Mar 2008

...

Wysłany: Nie 22:23, 16 Mar 2008

Dzisiaj pogryłam np. mapę samochodową.

Wysłany: Pon 13:22, 17 Mar 2008

Fat Cat napisał:

Co do zwierzaków i udawania - jako siedmiolatka myślałam, że jestem psem. Dobre czasy.

Ja też! Do ósmego roku życia byłam przekonana, że jestem psem, szczekałam, warczałam i chodziłam na czterech łapach. I przez to miałam równo przekopane w podstawówce, a później w gimnazjum, gdzie trafiła z tymi samymi ludźmi.
Wina wychowania przez psy - rodzice się mną prawie nie zajmowali, całkiem słusznie sądząc, że lepiej zajmie się mną psica.
Hau!

Wniosek: artyści są nie do końca normalni.

Wysłany: Pon 13:50, 17 Mar 2008

Cytat:

Do ósmego roku życia byłam przekonana, że jestem psem, szczekałam, warczałam i chodziłam na czterech łapach

Jakbym o sobie czytała, no xD

A wniosek mądry i prawdziwy.

Wysłany: Pon 14:31, 17 Mar 2008

Wbijam igły w głowę, co ciekawe - podoba mi się to uczucie. Mam manię, odnośnie okien - kiedy widzę zamknięte dostaję nagłego ataku szału. Obrywam sobie paznokcie u stóp - z nudów. Wprost przepadam za udawaniem kogoś innego - czy to ćpuna, czy księżniczki, czy jakiejś gwiazdy - zwykle wybieram sobie daną osobę na dzień. Wierzę we wszystko, co dla innych wydaje być idiotyzmem, za to możność egzystencji Boga - ignoruję. Idąc po schodach muszę odmierzyć dokładnie tyle samo kroków, ile dnia poprzedniego. Podobnie - wracając ze szkoły - iść identycznym szlakiem, identycznym chodem, identycznie trzymając torbę. Zbieram własną krew. Wszędzie widzę twarze - we wzorze na poduszce, w wyłączonym telewizorze, za oknem, w krucyfiksie. Odczuwam lęk przed wszystkim, związanym z kościołem. Zbieram stare bilety, opakowania po batonach lub fast foodach. Rano, zanim wstanę, wciągam brzuch tak mocno, że staje się wklęsły, po czym dotykam go, dalej żeber, kości biodrowych - ach. Przechodząc obok lustra - spojrzenie jest koniecznie, żeby sprawdzić - moje odbicie nadal występuje. Często wydaje mi się, że jestem postrzelona, otruta albo czymś upojona. Brzydzę się ludzi - kiedy ktoś się o mnie nieco otrze potrafię zacząć wrzeszczeć. Rozmawiam z Wróżkami i poltergeistami, zamieszkującymi dom. Myślę - potrafiłabym zabić. Często miewam przerażające wizje. Wieczorami łapię małe kuleczki, fruwające po pokoju. A to tylko wierzchołek góry lodowej.

Wysłany: Pon 14:34, 17 Mar 2008

No to Wróżka jak narazie wygrywa pod względem dziwactw.

A już myślałam, żen ieb ędzie konkurencji, eh.

Wysłany: Pon 14:48, 17 Mar 2008

Ych, no wiesz, ja nie, żeby tak specjalnie... ^^

Zapomniałam o najważniejszym - w każdą pełnię przychodzi do mnie Piotruś Pan. No dobrze - w prawie każdą. Ale zwykle udaje mi się Go przekonać. O, niedługo znów zawita, ach.

Wysłany: Pon 14:58, 17 Mar 2008

A mnie nigdy nie odwiedził. Szkoda.

Wysłany: Czw 14:47, 20 Mar 2008

Ja dostosowuje śmiech do tego, co kto powiedział.
Jak mi jest smutno, to zamykam się w pokoju i siedzę aż mnie głód do kuchni nie zaprowadzi

Wysłany: Czw 15:07, 20 Mar 2008

Kilka dni temu byłam kimś innym. Czułam to, pochylona w ławce. Ciało nie należało do mnie, choć myśli - raczej tak. Muszę szerzej opanować ową umiejętność.

Wysłany: Czw 15:09, 20 Mar 2008

Czyżby Out of body experience?

Naucz mnie, naucz : D

Wysłany: Czw 15:11, 20 Mar 2008

Ja ostatnio żyję(żyję...) jak roślina. Jem, śpię, do szkoły chodzę i nic więcej

Wysłany: Czw 15:14, 20 Mar 2008

Nie, nie, to nie ma nic wspólnego z OOBE, którym - jeśli już o tym rozmawiamy - także się zajmuję^^.

To uczucie 'innego ciała' trwało niezwykle króciutko, tak, iż nie mogłam zorientować się w tym, co się naprawdę dzieje. Kolana i nogi nie były moje, myślę, że gdybym przyłożyła sobie z pięści w nos - odgłos bólu także brzmiałby inaczej; podobnie z kosmykami włosów, które zwykle opadają mi na czoło - miały kolor blond. A ja jestem szatynką. Ponadto - wydawało mi się, że to 'ciało' było... chłopcem. Dziwaczna sprawa xD.

Wysłany: Czw 15:17, 20 Mar 2008

Podróż astralna! Wspaniała rzecz, aczkolwiek uczucie dziwne, zwłaszcza, jeśli się wyszło przypadkiem.

Wysłany: Czw 15:18, 20 Mar 2008

A ja tam myślę, że wy tam coś wciągacie.

I niby o czym śpiewał John Lennon w Lucy in the Skies with Diamonds?