Moja dziwna cecha...

pewnie dla większości ludzi jest to dziwne, bo niecodzienne. (:
w ostatni tydzień roku szkolnego moja kumpela prawie cały czas chodziła na bosaka. ^^

Niecodzienne? Kiedy mam humor i pogodę w taki sposób chodzę. Ale, żeby bezczelnie nie kopiować Luny Lovegood, dorysowuję jeszcze cienkopisem kontury 'buta' - choćby trampka, sandała, takie tam^^.

Na bosaka bardzo lubię, ale na Krakowskim chodniku jest za dużo szkieł, by zostawić buty w pokoju ; )

Może tutaj tego nie widać/nie afiszowałam się z tym, ale wszystko i wszystkich porównuję do Queen. Do piosenek, do instrumentów [oO], do tekstów, dosłownie do wszystkiego.

Jak małe dziecko wszystko wsadzam do buzi. Nożyczki, kolcki. Kluczyki od domu, samochodu - no wszystko.

Nie wiem skąd to.
Pewnie dlatego, że jak byłam mała to ssałąm palca, a teraz mi czegoś brakuje.

Proponuję kwas solny.

xD.

Mam za częste zmiany osobowości. Nie dalej jak miesiąc temu wszyscy mówili że jestem porażająco energiczna, a teraz że snuję się jak widmo. Jeszcze godzinę temu byłam mocno zdenerwowana, a teraz chce mi się tańczyć.
Ale to nawet fajna rzecz jest Wesoly

.

może nie jest do jakaś bardzo dziwna cecha, ale ostatnio robię się już nie oszczędna, a wręcz chorobliwie skąpa. hmm, chyba powinnam na to uważać, żeby nie zacząć nosić węża w kieszeni.

ooo, a rodziców już nieźle wymusztrowałam! w domu nie może być za dużo pieczywa, bo wyschnie, nie zjemy i będzie do wyrzucenia, tak samo wszelkich innych produktów, bo szkoda. chociaż już minął mi okres napadów furii, gdy rodzice się nie dogadali i kupili dwa bochenki i wór bułek, do tego kilogramy śląskiej i edamskiego, to nadal żyłka mi chodzi, kiedy coś ewidentnie jest kupione niepotrzebnie.
a bynajmniej nie mamy problemów z pieniędzmi. no, przynajmniej nie dużych.

ah, i coś, co mi po odchudzaniu zostało chyba. porównywanie w produktach wartości odżywczych, 'karmienie się oczami' w sklepach.

Jak znów nakupują za dużo pieczywa - zamrażaj. To pozwala zachować bułeczki we względnie dobrej formie, a potem można je rozmrozić w piekarniku, są wtedy chrupiące, w środku mięciutkie, pyszności. Z chlebem gorzej, ale też zamrażać się da, potem na grzanki można wykorzystać.
Hyhy. Ja to już mam opanowane, bo u nas w sklepie dobre pieczywo sprzedają z promocjami zależnie od dnia, jak o ponad połowę spada cena bułek raz w tygodniu, to i 20 kupujemy. I do zamrażarki. : P

zawsze jak jestem zdenerwowana czy smutna, albo jak się z kimś kłócę (szczególnie z osobą na której mi cholernie zależy) to nie potrafię rozmawiać czy choćby odpowiadać na pytania do mnie kierowane. po prostu siedzę gapię się w jeden punkt lub zasłaniam sobie twarz rękami.
nie wiem czemu tak mam.

Ostatnio zamykam nałogowo wszystkie szafki, szafy, komody czy jakiekolwiek drzwiczki, które się ruszają. Szuflady też.
Jak jakiekolwiek z nich jest otwarte, to mam schizę, że coś wyskoczy i mnie zje.
Tak, tak, mały porąbaniec.

PS: To nie tyczy się drzwi, na szczęście.

dość często wybucham płaczem bez powodu. dziwne, prawda ?
ostatnio mały robak szedł w moją stronę i zaczęłam płakać %-)
może to przez dojrzewanie ?

Ja z kolei nie panuję nad nogami i zanim się obejrzę już jestem w innym miejscu, czego nie planowałam. Nigdy nie mogę się powstrzymać przed bieganiem, skakaniem. Tylko na lekcjach je uspokajam. : P A gdzieś widziałam o tym książkę i tak się zastanawiałam, czy to o to chodzi. Nazywała się zespół niespokojnych nóg, a moje ciągle przebierają. No cóż może ją jeszcze kiedy spotkam w bibliotece.

Ha. Stare dziwactwa częściowo przeszły, za to są nowe. Okazało się, że nigdy przenigdy nie wejdę na duży pagórek, z którego można zobaczyć pół dzielnicy. Nigdy. Bo mnie na nim widać! Nie znoszę odkrytych miejsc, wyeksponowanych, nie znoszę, mam wrażenie, że każdy może sobie mnie poobserwować, to wcale nie jest miłe.
Brzydzę się grzybów i nie podchodzę do nich na odległość dwóch metrów (jak mogę, to trzymam się jeszcze dalej). Przez to mam przesrane w domu, bo matka w obu lodówkach jakieś gnijące grzyby, potrawy z grzybów trzyma. Okropność. Grzyby są okropne, one mają grzybnię! Fuj.
Ale nadal wszędzie widzę 666, wącham wszystko, kocham piękno, perfekcję i pasję, mam psie odruchy, z psami obchodzę się na ich zasadach (więc nadal warczę na psa), nadal zwracam uwagę na parzystość i linie na chodniku - na szczęście już nie tak wariacko jak kiedyś.

Niedawno chłopak koleżanki zasugerował mi, że jestem chora psychicznie, mimo iż wcale mnie nie zna i najwyraźniej sądził po tym, że zawsze wyglądam po hippisowsku i wygłaszam hippisowskie opinie. To miłe z jego strony.

zawsze piszę S., esemesa na dobranoc, nie ważne, czy wcześniej byliśmy razem i już się pożegnaliśmy, nie ważne, czy wcześniej gadaliśmy na gadu i słowo dobranoc już było. zawsze muszę mu coś napisać. zdarza się też, że to on pisze, ale tego moja dziwna cecha nie uwzględnia. dlaczego ? dlatego, że dziwne jest to, że kiedy dostanę odpowiedź od S., muszę odczytać ją rano. po prostu muszę bo kiedy odczytam wieczorem czuję się inaczej.

Wysłany: Pią 10:11, 26 Mar 2010

to nie cecha, no ale:

od jakiś dwóch tygodni, codziennie budzę się koło 5 rano, patrzę na zegarek, uśmiecham się, idę spać i budzę się koło 6. później staram się przypomnieć sobie czy wyśniłam coś sensownego. jeśli tak, bez zastanowienia idę spać dalej, jeśli nie, skupiam się mocno i staram się wyśnić to o czym myślałam- zawsze się udaje.

ogólnie dziwne fazy, dziś np. obudziłam się (było widać, że już ranek) i specjalnie nie spojrzałam na zegarek, poszłam spać dalej, ale znów się obudziłam i była 5:35. hyhyhy piąta godzina mnie prześladuje.

Wciąga mnie wszystko, co jest w dużym stopniu niejasne i często wolę nie wiedzieć do końca, a widzieć tę bardziej poetycką stronę życia, podczas gdy tylko się zatapiam w gorączkowych poszukiwaniach. Te dziwne fascynacje nazywam psychodelią, a one nigdy nie są czymś konkretnym, raz są bezbarwne, innym razem rozświetlone i uderzają jaskrawymi barwami. Zdobywam wszelkie możliwe informacje i nawet, gdy mam na tacy odpowiedź, to w nią nie wierzę. Taki mały obłęd w mej głowie zatacza szerokie kręgi. A gdy brakuje mi dostępu do nowych obserwacji, nagle odkrywam nowe koncepcje odnośnie tego, co się wydarzyło. Za to uwielbiam wariatów i nigdy wrażenia, które przy nich sobie odczuwam, się nie urywają, lecz wędrują sobie po mojej głowie, jako impulsy nerwowe, które budują nawet sensowne zdania o ogólnym szaleństwie. Ciągle wszystko muszę na dodatek analizować, wyliczać, co się najbardziej opłaca, co mnie rozweseli w największym stopniu. Czasem od tego się wypalam, jestem zmęczona, bo takie dziwne zwyczaje to istny schiz. : P

Moja - genofobia.
I jak tu sobie zrobić dzieci w przyszłości...

Genofobia? Że boisz się... genów?

Lol

(ależ ja elokwentna)

Nein, genofobia to raczej fobia przed kontaktem fizycznym.