Kaleczenie się

Wysłany: Sob 20:20, 29 Mar 2008

Kurczę, Vampire, ale się przestraszyłam ja przeczytałam te pierwsze wersy! Myślałam, że mówisz na poważnie. Naprawdę, dziewczyno, przyprawisz mnie kiedyś o zawał! Nigdy więcej tak nie rób! Mruga

A ztym, że to dla nich sztuka, to taka sztuka mi sie nie podoba, ale a propos Twoich blizn, Vampire, mi np. podobają sie moje usta, jak poobdzieram je z tego twardego i krwawią, nie pozwalam im sie zarastać. Też boli, ale jest przyjemne. Lubię się ciapać krwią ^^

Wysłany: Sob 20:23, 29 Mar 2008

Cierpienie i cierpienie to nie to samo. Fizyczne i psychiczne mają między sobą wielką różnicę.
A myślisz że co, że ja myślę, że to pożyteczne i mądre? Powiedziałam: rozumiem to, ale do tego nie wracam.
I zniweczyłam Twoją kontrowersję, mwahaha : d

F.

Wysłany: Sob 20:24, 29 Mar 2008

Och, Ty niedobra <foch>

Wysłany: Sob 20:28, 29 Mar 2008

Fat, czy ja naprawdę jestem taka straszna?

A ja lubię smak krwi, ha.
Z tym, że boję się bólu samego w sobie. Ale...
Ale csii.

Jest kilka rodzajów bólu, tak samo strachu, i tak dalej.

Wysłany: Sob 21:52, 29 Mar 2008

Też się wypowiem, choć w niektórych sprawach mam trochę inne zdanie.

Nie lubię smaku krwi. Jest taki metaliczny i... po prostu mi nie smakuje. Czasem gryzę usta, ale to z przyzwyczajenia - tak naprawdę to brzydko potem wyglądają. Nigdy nie kaleczę się specjalnie, aczkolwiek podobają mi się rany, a jak facet ma jakąś porządną, to wydaje mi się, że to mega sexy. [x Nienawidzę tylko strupów...

I sama się nie tnę, nie to, że nie mam odwagi, ale raczej ochoty. Nie miałam jeszcze aż takiego doła, i, owszem, lubię takie blizny, ale sama raczej ich nie robię. Ostatnio siostra mnie niechcący [?] zadrapała na ramieniu i nawet nie chcę, aby się zagoiło. [:

Wysłany: Nie 11:45, 30 Mar 2008

Ja chyba jestem mięczakiem bo moja krew podchodzi pod niebiesko-szary kolor. Lubię jej smak, jest słodki.

Doszłam do wniosku, że samookaleczenie nie ma związku z cierpieniem fizycznym. Przynajmniej w moim przypadku nie miało.

Wysłany: Nie 14:00, 30 Mar 2008

Przypadki masz różne jak kolory gejowskiej flagi.
To tak poetycko, na początek dnia.

Znaczy, ból fizyczny powoduje, że czujesz się trochę lżej, że łatwiej ci myśleć i nie skupiasz się tak na tym, co myślisz.
Ja tak miałam, przynajmniej. Ale to była głupota.

F.

Wysłany: Nie 14:12, 30 Mar 2008

Głupota ale dobrze, że ją pokonałaś. Fat jesteś silna jak i każdy kto to rzuca.
A ja uwielbiam smak mojej krwii! Mwahahhah ; p

Wysłany: Nie 14:14, 30 Mar 2008

Ale ja nie miałam z tym wielkiego problemu. Nigdy nie miałam też wystarczająco dużo odwagi, by psróbować przeciąć żyły.
I chyba pomogło mi też to, że matula się o tym dowiedziała.

F.

Wysłany: Nie 14:16, 30 Mar 2008

Głupota, z której czasami tak cholernie ciężko się wydostać.
Ot co.

Wysłany: Nie 14:19, 30 Mar 2008

Co do krwi - jest wspaniała, ja osobiście najbardziej lubię tą najbardziej esencjonalną i słodką, z tego co zauważyłam, występującą u blondynów. Piłam krew osób o ciemnej karnacji i mi nie smakuje. I spotkałam się z opinią, że moja krew jest najsmaczniejsza i najsłodsza - może dlatego, że jestem najjaśniejszą kolorystycznie osobą, jaką znam... no, może z wyjątkiem jednego chłopaczka z mojej budy... tak mnie ciekawi smak jego krwi, że chyba któregoś dnia się na niego rzucę z zębiskami.
No, ale na temat. Autoagresja jest czymś w rodzaju wyładowywania się na sobie, zwłaszcza, gdy się widzi, że gniew bywa bardzo destrukcyjny. Ja wiem, do czego jestem zdolna, i wolę pociąć siebie, niż na przykład w trakcie ślepej furii złamać psu szczękę czy połamać żebra, albo wręcz wyrzucić przez okno.
Jak widzę, że jestem w takim stanie i na niczym spełzają próby ogarnięcia się, muszę coś zrobić, bo inaczej może być źle. Wiem, bo zanim zaczęłam się ciąć, jeszcze jako dziecko, naprawdę potrafiłam się znęcać nad pluszakami, a później też psami. Musiałam coś z tym zrobić.

A co do tego, że bilans wychodzi na zero, powiem, że to nieprawda. Gdy przenosi się psychiczne cierpienie na ból fizyczny, to ból fizyczny mija, i chociaż przez tą jedną chwilę mogę na wszystko spojrzeć nie przez pryzmat uczuć. W ten sposób przeniesiony ból, na przykład po stracie czegoś, mija, bądź też traci na sile.
Oczywiście, można to inaczej wyrazić, można na przykład przemienić ból w wysiłek fizyczny.

Jak dla mnie, ja pojmuję kolczyki tak samo jak tatuaż, skaryfikację czy moje samookaleczenia. Jest to uszkadzanie ciała w imię wyglądania ładniej. I nie pojmuję czemu, dziewczyna z uszami całymi w kolczykach, próbuje mi mówić "nie tnij się!". Przecież to jeden i ten sam pies.
Wszak tnę się dla ozdoby.

Offtop: Czy ja wzbudzam kontrowersje? Bo niedawno moja koleżanka mi coś takiego powiedziała. Chociaż chyba jej bardziej chodziło o mój pogląd na Boga, chrześcijaństwo i reinkarnację... niemniej jednak spotykam się z opiniami, że mam kontrowersyjne poglądy.

Wysłany: Nie 14:31, 30 Mar 2008

Jeśli tniesz się bo uważasz, że na przykład ręka z dużą blizną jest dla ciebie estetyczna i ładna to ok. Ale jeśli kaleczysz się ponieważ rzucił cię chłopak, czy koleżanka powiedziała, że jesteś głupia to już przesada. Przynajmniej takie jest moje zdanie.

Wysłany: Nie 17:08, 30 Mar 2008

A ja nie mam taków furii. Mój typowy humor jest raczej spokojny, melancholijny, ponury. Koleząnki muszą mnie siłą wyciągać do ludzi. Bywam bardzo antysocjalna.
I nie przeszkadza mi to nia trochę.

F.

Wysłany: Nie 18:11, 30 Mar 2008

Ayika napisał:

Jeśli tniesz się bo uważasz, że na przykład ręka z dużą blizną jest dla ciebie estetyczna i ładna to ok. Ale jeśli kaleczysz się ponieważ rzucił cię chłopak, czy koleżanka powiedziała, że jesteś głupia to już przesada. Przynajmniej takie jest moje zdanie.

to znaczy masz na myśli, że cięcie się ozdobne tolerujesz, ale kaleczenie się jako ucieczki od problemów nie rozumiesz?
bo trochę pogubiłam się po tej wypowiedzi, takie masło maślane.

Wysłany: Nie 20:39, 30 Mar 2008

Ja już nie czuję bólu jako czegoś nieprzyjemnego, tak samo jak chłodu czy nadmiernego ciepła. Także równie dobrze, mogę się rozciąć i nic mnie to nie będzie obchodzić(ale muszę to zrobić sama, bo tylko kiedy ja to robię, magia braku czucia działa). Jednak nie robię tego z prostego powodu - ja nie mogę mieć szram. Nie mogę. Mogę się gryźć, szarpać, bić, ale nie może po tym zostać śladu.

Wysłany: Nie 21:49, 30 Mar 2008

Vampire napisał:

to znaczy masz na myśli, że cięcie się ozdobne tolerujesz, ale kaleczenie się jako ucieczki od problemów nie rozumiesz?
bo trochę pogubiłam się po tej wypowiedzi, takie masło maślane.

Nie, nie. Chodziło mi raczej o to, że jeśli człowiek rozumie co robi, chce to robić to jego sprawa. Podoba mu się, ok. Ale jeżeli ktoś tnie się z depresji, niekiedy z czarnymi myślami to będę bardziej skłonna wybijać mu to z głowy i mu pomagać.

Wysłany: Pon 1:22, 31 Mar 2008

Też jestem antysocjalna i siłą trzeba mnie wyciągać do ludzi. Ale za tym spokojem kotłuje się mnóstwo nienawiści, niewyrażonej złości. Ponadto, jeśli kocham (do tej pory tylko psa), zaczynam mieć obsesję, i chociaż wiem, że takiej osobie trzeba wolności, i jestem w stanie jej dać tą wolność w nadmiarze, to zaczynam mieć chore wyobrażenia, i wtedy mogłabym zrobić krzywdę, w imię właśnie tej chorej miłości. I boję sie tego. Wolę się pociąć.
Zdarzało mi się ciąć z powodu doła, problemów. Ale to faktycznie jest warte leczenia. Natomiast w celu ochrony innych przed własną furią chyba raczej lepsze, bo ja po prostu mam odziedziczone skłonności psychopatyczne, i muszę zobaczyć krew. To mnie dopiero otrzeźwia i rozluźnia, wyładowuje te uczucia, a wtedy raczej byłoby za późno.
I tutaj nie ma mowy o sporcie, bo on wyładowuje niektóre, ale część, powiązana na przykład z czyjąś obecnością, zostaje. Pryskają dopiero przy krwi.
Ale ja nie jestem normalna, ja jestem przypadkiem wyjątkowym. Przynajmniej zdaję sobie sprawę, iż bywam niebezpieczna.

Wysłany: Pon 18:13, 31 Mar 2008

Ataki furii mam bardzo rzadkie, ale miałam o wiele częstsze. Jako dzieciak musiałam coś rozwalić. Teraz jest inaczej, bo lata temu zaciągnięto mnie do psychologa.
I prędzej beczę, skaranie boskie.

F.

Wysłany: Pon 18:19, 31 Mar 2008

Ja nie reaguję na swoje emocje. Teraz jest mi źle, ale nie będę płakać, nie będę wrzeszczeć ani nic innego. Może się ugryzę, ale najprędzej pójdę robić polski.

Wysłany: Pon 22:39, 31 Mar 2008

W sumie ja też. Po prostu w pewnym momencie nie wyrabiam, jest tego wszystkiego za dużo i zaczynam mordować. Nie wystarcza mi coś rozwalić.

Ale jest git. Przynajmniej jest jakieś wyjście z niefajnej sytuacji. Zresztą lubię szramy, lubię się ciąć, sama przyjemność, a i pożytek jakiś!