everything.

Wysłany: Sob 23:02, 08 Mar 2008

A: You're all i want, you're all i need, you're everything. Everything...
B: nie wiem czy tak się da.
A: ..?
B: be everything.

Jak myślisz?
Czy można być wszystkim?
Czy można być dla kogoś 'całym światem'?
Nawet nie na zawsze, a choć na chwilę.
Da się tak zapomnieć o całej reszcie?
Potrafisz tak zaufać?

Wysłany: Sob 23:47, 08 Mar 2008

Zaufać? Może.
Ale zachwycić się kimś i na jedną, krótką chwilę zapomnieć o całym świecie bożym potrafię. Chociaż nie wiem, czy potrafięto dobre określenie. To nie jest umiejętność, to po prostu nagłe łaskotki i uśmiech.

Ale nie mówię o miłości, ta się może wypchać.

Wysłany: Nie 12:24, 09 Mar 2008

Nie wierzę.
Może dlatego, że jeszcze się z takimś czymś nie styknęłam.

Wysłany: Nie 12:40, 09 Mar 2008

Myślę, że jest to możliwe. Może nie będzie trwało nie wiadomo, jak długo i obficie, ale zawsze o swoim istnieniu zakomunikuje, choć leciutko. Miałam okres, gdy żyłam tylko i wyłącznie dla jednej osoby. A ona egzystowała dla mnie. Cóż, iż było to zwyczajne, szczeniackie zauroczenie, acz takowe odczucia miałyśmy. I nie powiem, bym narzekała jakoś na tamten stan. Obecnie... póki co, mam kogoś kto jest dla mnie połową świata. Ale taką sporą.

Wysłany: Nie 14:04, 09 Mar 2008

Cytat:

Miałam okres,

: D

Sorry, taki świński dowcip.

Ach, szczeniacke zauroczenia. Miałam, miałam. Przechodzą po dwóch tygodniach, czyli wtedy, gdy kończy się obóz.

Wysłany: Nie 16:32, 09 Mar 2008

a ja nie wiem.
bo wydawało mi się szczeniackie.
ale dwa i pół roku trwało.
ciąąąągło się, ciiiichło, i wracaaało.
i plask - znykło mu siem.

Wysłany: Nie 18:21, 09 Mar 2008

Czy ja wiem...

Mogę mówić, że ktoś jest dla mnie całym światem ale po jakimś czasie zaczyna mi to powoli przeszkadzać.

Ja muszę mieć dużą przestrzeń dookoła siebie.
Nie wiem, może to chore ale wolę być sama niż z ludźmi.
I chciałabym, aby druga osoba to uszanowała.

Hm, ja bycie wszystkim interpretuję nieco inaczej - po aktorsku. Bo aktor jest każdym i jednocześnie nikim. Wciela się w role, jednak żadna z nich nie jest nim. On nie istnieje, istnieją zaś odtwarzani przez niego bohaterowie, to on w tej kreacji jest zapamiętywany, a nie on sam jako on sam. Jest wszystkim - nie wiadomo, kim będzie za miesiąc.
Ale bycie dla kogoś całym światem? Już to przechodziłam, dwa razy. Bez wzajemności, i byłam tą stroną, która nie odwzajemniała uczuć. I to było coś koszmarnego, czułam się jak zwierzę schwytane w klatkę i drażnione patykiem wsadzonym między kraty, dźgane w boki, pysk i łapy. To była paranoja, nie miałam sił, by się wyrwać, a czułam, że tak nie pociągnę. Nie chciałabym trzeci raz się wpakować w taką relację ani nikomu czegoś takiego zrobić. Dla mnie wolność jest wartością podstawową i najwyższą.

wierzę, bo mam osobę, która jest wszystkim.
sama miłość czy choćby przyjaźń idzie w parze z zaufaniem
- więc zaufać też można, nawet tak bardzo.

btw. śliczna ta piosenka <3

Hm, powiem, że jestem sceptyczna pod tym względem, Żercza. Myślę, że nie można na tym be everything jechać cały czas, kiedyś musi nadejść dzień, kiedy się wróci do rzeczywistości. I trzeba będzie nadrabiać to, co się zaniedbało, bo ktoś był wszystkim.

nie wiem, może masz rację ?
ale jakoś tak nie chce w to wierzyć, bo kto by chciał wierzyć, że takie życie z Księciem się kiedyś skończy, że kiedyś ten Książe stanie się zwykłym gostkiem ?
- raczej nikt. warto czasami żyć w marzeniach. ja to najchętniej cały czas bym w nich żyła..

Właśnie wolność jest potrzebna, ale nie jestem w stanie jej chcieć tylko pod tym względem. Oczywiście nie chodzi o bycie dla kogoś wszystkim, gdyż nie zamierzam tak kogoś tym męczyć. Problem polega na tym, że ktoś jest dla mnie wszystkim, gdyż po prostu wszystko mi się z nim kojarzy - istny obłęd. Zupełnie jakby najwięcej miejsca w głowie mi zajmował i w nieskończoność to analizuję. Chyba muszę sobie zrobić jakoś terapię, ale jakąś inną niż zajęciowa, muzyko, czy art, bo te nie skutkują. ; ) A takto ciągle sądzę, że ta osoba tak oddziałuje na mnie jak psychodelia i się mieni różnymi kolorami. Oj, niedobrze... Jestem jak nakręcona i to już bardzo długo. A może by się przydało dać temu spokój i po prostu wolność?

od dłuższego czasu ja z moim M. udowadniamy sobie, że jesteśmy dla siebie jedyni. i to nie, że tak na siłę. po prostu mieliśmy tyle chwiejnych sytuacji, że często brakowało nam już sił do siebie wzajemnie. a jednak potrafimy jakoś z tego się wykopać, bo darzymy się niesamowicie mocnym uczuciem. i ja wiem, że on jest moim jedynym, prawdziwym przyjacielem. mówię mu o wszystkim i się nie zawodzę.
dlatego wierzę w to, że dana osoba może być dla drugiej całym światem, lecz nie ograniczając się.

Buahaha, ja też mam swojego M'a ^^
I widzę, odkąd zerwałam z poprzednim M'em i jestem z tym (te M'y to jakaś klątwa), że bycie dla kogoś całym światem jest możliwe, ale przecież świat to nie wszystko. I ufam mu bezgranicznie, jestem z nim bezpieczna, czuję jego miłość na każdym kroku.
Mówią, że ten stan się utrzymuje najwyżej 4 lata, bo potem spada poziom hormonów i teoretycznie miłość jako taka się kończy. Zamierzamy to wspólnie obalić Wesoly

U mnie to się utrzymuje trzy lata od chwili, gdy go ostatnio widziałam. Niezbyt fajna rzecz, ale marzenia trzeba mieć. : P Gdyby jednak liczyć to w sposób zwykły to za pół roku też pobiję rekord, jeśli to nie ustąpi. Czuję się odrobinę dziwnie, ale musi być dobrze.

Ale psychologowie mówią, że poziom hormonów spada po czterech latach związku, a nie wpatrywania się w kogoś : x Więc w ten sposób, to chyba możesz się jeszcze dłuugo "męczyć"...

No ale w takim razie jak to jest, że niektórzy są ze sobą 10 lat i są szczęśliwi? : p

Może dlatego, że dostrzegają świat, a razem ze światem konieczność wypełniania PITów, opieki nad psem, nauki języka, przyjemność z kibicowania bądź przygotowywania ciasta. Nie sądzę, by ktokolwiek mógł mi zastąpić ciasto, najwyżej przestanę o cieście myśleć, ale to przecież nie znaczy, że będę mieć ciasto w żołądku co jakiś czas. Muszę pomyśleć o cieście i przeznaczyć mu swój czas. A gdyby ktoś był wszystkim, na ciasto nie byłoby miejsca w moich myślach.

A ja bardzo lubię ciasto. I wcale nie chcę o nim zapominać i nad takie zauroczenia, co powodują zaćmienie świata przedkładam i miłe chwile z ciastem i ze skokami narciarskimi.

Fat Cat napisał:

No ale w takim razie jak to jest, że niektórzy są ze sobą 10 lat i są szczęśliwi? : p

Właśnie o to mi chodzi - ja również nie wierzę w to twierdzenie o hormonach. Wprawdzie jak rozmawiałam z mamą, to powiedziała, że potem już się tej miłości tak silnie nie czuje i nie powoduje tej gorączki, co u nastolatków, ale widzę po moich rodzicach, że po 20 latach małżeństwa nadal się kochają.
Chciałabym się już dowiedzieć na własnej skórze jak to jest... Może właśnie o to chodzi, że oni są dla siebie tym "everything"?

Hormony są faktem naukowym. Chodzi o to, że wiele osób zbyt się zatraca, zbyt się im poddaje, a po ich osłabnięciu nic nie pozostaje. Jeśli ktoś umiał mimo szalejących hormonów nawiązać dojrzały związek, wtedy on trwa, mimo iż burza minęła. I wcale nie twierdzę, że miłość mija - moim zdaniem ona dopiero wtedy się zaczyna dopiero.

Ale to nie o tym temat, a o byciu wszystkim i nie widzeniu świata.