Chwalmy się!

No właśnie, jaki temat, każdy widzi. Pochwalmy się sukcesami, związanymi z literaturą.
Publikacja, dobrze zapowiadające się rozmowy z wydawcą, sukces lub chociaż udział w konkursie?

Zabijcie, jeśli źle nazwałem lub nie w tym dziale utworzyłem posta.

Przeniosłam, tu chyba będzie lepiej. Ten dział szczególnie dotyczy naszych własnych twórczości.

Hm, hm. Moim sukcesem, którym chciałabym się pochwalić jest... hm, hm... nic. No właśnie. Nie mam odwagi startować nigdzie, ani nie czuję, żeby moje (po)twory były już w pełni gotowe i bliskie ideału.

Ale Kot chyba miała jakieś przygody.

Jeśli o konkursy chodzi, to właśnie wróciłam z Leszna z rozdania nagród. Wyróżnienie w poetyckim o tematyce ekologicznej - całkowicie niespodziewane z uwagi na to, że wysłałam wiersze/niewiersze, czyli takie swoje czystki. Ale cóż, zostałam mile połechtana.

Można powiedzieć, że mam za sobą debiut wydawniczy. W czerwcu ubiegłego roku szkoła sfinansowała mój tomik wierszy 'bez cudzysłowu', który ukazał się w nakładzie 100 sztuk ( oficjalnie, nieoficjalnie sto i kilka ).

Mogę się jeszcze pochwalić dwoma poważniejszymi wyróżnieniami. W jednym konkursie ogólnopolskim 'W Polsce bije serce świata - a czy Twoje serce bije dla Polski?' zostałam jednym z bodaj dziesięciu laureatów, a w innym, również ogólnopolskim, doszłam do trzeciego etapu - z tysiąca do 50 wyróżnionych. Do ścisłej dziesiątki już się nie zakwalifikowałam, ale to też trochę moja rezygnacja; organizatorzy zastrzegali sobie swojakie 'przywłaszczenie' nadesłanych wierszy, więc wysłałam te, na których tak bardzo mi nie zależało.

Jednak nie obyło się bez przykrych doświadczeń.

Zazdroszczę Wesoly

Moim jedynym sukcesem jest wyróżnienie w powiatowym konkursie literackim, mało znacząca nagroda.
Mam nadzieję, że jednak coś tam jeszcze kiedyś uda mi się wygrać, pod warunkiem, że wreszcie przemogę się do napisania czegokolwiek. Pożyjemy, zobaczymy.

Kot miała przygodę, ale tylko jedną ; )
Kilka już razy chyba tam opowiadałam, ale nigdy w całości, to niech stracę, tu mogę napisac, jak całość wyglądała.

Mianowicie przygoda miała miejsce rok temu, w okresie jesienno-zimowym, kiedy to podczas sesji egzaminacyjnej (podczas których największa inspiracja mnie bierze - teraz też tak jest, a wpiątek kończy się sesja i pewnie będę już miałam wtedy łeb pełen pomysłów na coś nowego) zaczęłam pisać Tintagel - pracę, która z długości była nowelą, a ze struktury opowiadaniem, więc Bóg wie, co to w sumie było. Praca, jak dzisiaj na nią patrzę, napisana jest jak na moje standarty trochę ubogim słownictwem, ale jest bardzo w moim stylu - fantasy jest tylko posmakiem będącym dodatkiem do atmosfery, raczej niz na pędzącej akcji skupiam się na relacjach bohaterów, trochę nostalgiczna, trochę 'pochmurna'. Dzisiaj inaczej bym to napisała, i chociaż pracą już się nie chwalę, ciąglę myslę, że jak na 14 lat to jest to kawał dobrej roboty, a swojego czasu byłam nowelą zachwycona i wiele osób ją przeczytało.

Opinie były ogólnie pochlebne - na naszeopowiadania adminak (zapomniałam nicka tej pani xd), która dość ostro ocenia opisała pracę jako 'jedno z lepszych opowiadan, jakie czytała na forum', miałam też kilku beta testerów, którzy z entuzjazmem pomogli. Niektórym się nie podobało - głównie czytelnikom nastawionym na szybką akcję, kilku odsyłałam wtedy do opowiadań Uniwersa ; ) Po wielu poprawkach wysłałam do Pilipiuka, którego jako autora nie lubię, za to napiszę to z całą szczerością - można go nie lubić, może być ostry, ale jest ŚWIETNYM redaktorem.

Oczywiście nie napisałam panu Pilipiukowi, ile mam lat - nastolatków się w tej branży nie traktuje poważnie, bo jest ogólnie przekonanie, że jak ;pisarzymy', to tylko po to, by pisać od nowa wszelkie Eragony i Pottery. Pilipiuk wziął mnie więc za osobę młodą, acz od dawna pełnoletnią, i nieźle nafukał na styl tu czy ówdzie (nauczył mnie przy tym jak sprawdzać teksty - a przede wszystkim tego, żeby pisać prosto, z urokiem, ale nie udziwniać słów, a już na pewno nie pakować do tekstu niepotrzebnych przymiotników), ale po poprawce napisał w mailu, że 'jeszcze kilka razy to popoprawiaj i ślij do Fabryki Słów śmiało, powinno się nadawać'. Dla osoby 14-letniej to jest prawie jak nagroda Bookera ; ) Chodziłam tydzień jak na haju.

Wysłałam, ale w owym czasie FK zmieniało adres, więc tekst nigdy nie doszedł - ale ja mam to do siebie, że nie wierzęw zbiegi okoliczności, a przynajmniej moja wiara w nie jest bardzo ograniczona, więc potraktowałam ten poczotwy zwrot jako znak od tego pana na górze (mam z nim całkiem niezły kontakt, jak widać ; p) mówiący, żeby jeszcze poczekać, nie spieszyć się, i postanowiłam pracę odłozyć do szafy. W końcu nigdy nie wysłałam, chociaż z wydawnictwem skontaktowałam się raz o informację. I wsumie mogłam, i może coś byz tego było, ale, powtórzę - nie wierzę w zbiegi okoliczności.

I cieszę się, że poczekałam. Przedsmak tej euforii miałam, a jednocześnie im bardziej dojrzewam, tym lepiej mi pisanie wychodzi. Jestem obecnie na takiej fazie, że nie piszę regularnie, czekam na inspirację i odkładam na bok pisanie miniatur, bo od jakiegoś czasu kumuluje się we mnie idea napisania czegoś większego, może trochę dłuższej noweli (100 - 150 stron), albo zbioru opowiadań o tym samym bohaterze, co mogłabym rozesłać po angielskich magazynach, może przynajmniej mieć takie samo doświadczenie jak z FK, tylko, że w UK (bo ja teraz po angielsku piszę : p). Natomiast po takim doświadczeniu ma się pewnosć siebie, że nawet, jesli jeszcze długa droga, to faktycznie ma się jakąś umiejętność, i człowiek już się nie spieszy. Bo ma się takie przyjemne poczucie pewności, że nie wiadomo kiedy, pewnie jeszcze nie teraz, ale skoro było się nawet-nawet blisko publikacji, malutkiej, ale publikacji, to jest szansa, że w przyszłości uda nam się coś wydać. I ja tu nie mówię o jakichś best sellerach, ale o książce nawet średnio popularnej, byleby była.

I tyle z tej mojej niby 'przygody'. Polecam każdemu, dawkujcie z rozsądkiem ; )

hmm mi się udało kilka razy zająć czołowe miejsce w konkursach powiatowych.
ale nic poza tym. w sumie jakoś nie kwapię się do wysyłania swoich prac na większe przedsięwzięcia mimo namów ze stron innych. kolega zaoferował mi również warsztaty literackie, ale myślę, że po prostu się do tego nie nadaję. może kiedyś... Wesoly

A ja do moich "sukcesów" dorzucę niemożliwego pecha. Choćbym nie wiem jak fajny tekst nie napisała (przy czym z dala od pojedynku tekst się podoba), w pojedynku zawsze sromotnie przegrywam. Może dlatego nie wysyłam nic na konkursy, i tak by nie przeszło.

Brałam udział w kilku konkursach, ale bez odzewu i w sumie to rozumiem, bo takie prace jakoś wyjątkowo mi nie idą, gdyż są sztuczne, sztywne i takie ledwo ledwo napisane. Ogólnie zawsze przeraża mnie, że ktoś poważny przeczyta moje bajdurzenia i od razu wstydzę się dokonywać na tekście jakichkolwiek wariacji. Coś mnie powstrzymuje, a nazwę to swoją nieśmiałością twórczą. To trochę jest jak trema przed śpiewaniem przy publiczności, gdyż wtedy zawsze głos wydaje inne dźwięki niż dotychczas. W każdym razie jedynym wyjściem, jakie mi przychodzi do głowy, to znaleźć konkurs ogólny i wysłać na niego coś starego. Mniej strachu się wtedy najem.

Malaria, ty dobrze piszesz i nie wiem, czemu tak wychodzi, też się temu przyglądałam i to trochę dziwne mi się wydaje. Zauważyłam tylko, że te inne opowiadania tak bardziej na emocjach grają i za to się chce im dać więcej niż twoim. Nie powinnaś się przejmować, bo to tylko (moim zdaniem) nieznaczne różnice w efektach.

nie znam się na literaturze ale mam pewne nagrody w konkursach plastycznych, ale nie wiem czy to się zalicza do tego tematu