Zmiany.

Wysłany: Pią 21:25, 13 Mar 2009

jedną z największych zmian, jaka mi wyszła na dobre, jest zmiana podejścia do kontaktów z tatą. przez rok udało mi się odbudować, a nawet 'dobudować' nasz kontakt.
ostatnio również przekopuję internet w poszukiwaniu muzyki, połykam wręcz książki, itp. nie wiem, po prostu czuję taką potrzebę.
chciałabym też zmienić coś w swoim pokoju, ale jest on tak mały, że nie mam bladego pojęcia, co by tu zrobić.

Wysłany: Nie 17:00, 15 Mar 2009

Ja mam ochotę się przeprowadzić, ale funduszy ciut brak ; )

Chyba się zmieniam. Jakaś taka jestem pogodniejsza, pozytywnie nastawiona do każdego, optymistyczna, łapię coraz więcej motywacji i jeszcze czuję, że mogę więcej. Też wam tego życzę.

Wysłany: Nie 17:22, 15 Mar 2009

O, przeprowadzić się byłoby cudownie. Tylko musiałabym mieszkać z kimś, bo mieszkać sama się nie podejmę. Raz że mój organizm gotów mi naszykować zamach, dwa że sobie nie poradzę z papierkową robotą, rachunkami, podatkami i prowadzeniem konta. Nigdy tego nie opanujęęę.
Taka zmiana by mi się podobała, bardzo nawet.

dzisiaj przystępuję do sakramentu bierzmowania. i ten temat jest tu jak najbardziej na miejscu, bo przez trzyletni okres przygotowań moje podejście do wiary zmieniało się kilkukrotnie. dziś chcę przystąpić świadomie i godnie, choć nie znaczy to, że akceptuję wszystkie wymogi swojej wiary bezwarunkowo czy że nagle utraciłam wątpliwości w istnienie Boga. wątpliwości mam, ale zmieniło się do nich moje podejście - przez kilka ostatnich miesięcy rozpaczliwie poszukiwałam czegoś, w co mogłabym uwierzyć. daleko mi do tej ufności wiary sprzed ośmiu lat, ale jednak kilka wydarzeń zmieniło moje myślenie i patrzenie na różne sprawy.

zmiany.
tak znowu jakieś nastąpiły, aczkolwiek nie wiem czy na lepsze czy na gorsze. na pewno stałam się bardziej wrażliwa. teraz nawet najmniejszy szczegół potrafi doprowadzić mnie do płaczu.
zaczęłam też zajebiście udawać. to, że jest dobrze, to, że jestem szczęsliwa- to chyba też jakaś zmiana, bo wcześniej tak nie potrafiłam, albo po prostu mi nie wychodziło.
inaczej podchodzę do życia, skończyłam z tym beznadziejnym piciem, bo po co ?
zupełnie nie wiem po co to robiłam, ale to już czas przeszły.
ogólnie rzecz biorąc cholernie się zmieniam, raz jestem taka, innym razem inna. mam nadzieję, że to tylko dojrzewanie.

dużo zaczęłam nad sobą pracować. szczególnie nad panowaniem nad emocjami, co wychodzi mi już o wiele lepiej.
w ostatnim czasie miałam też dużo wyborów. z wielu rzeczy, osób musiałam/chciałam zrezygnować i myślę, że postąpiłam słusznie. szłam za głosem serca radząc się bliskich mi osób.
uczę się też wytrwałości i systematyczności. również widzę postępy.

ostatnio zaczęłam olewać niektóre rzeczy i niektóre osoby i teraz widzę, że dobrze zrobiłam. dostrzegłam to, że liczy się On, liczę się ja i ludzie, których kocham.
poza tym staram się dojrzalej podchodzić do spraw codziennych, ale też nie pozwalam na to, żeby zabrakło we mnie dziecka. ogólnie, jakbym miała porównać siebie z jesieni-zimy, a siebie z teraz to widzę WIELKĄ zmianę na dobre : )
oby tak dalej.

No, i tak trzymać. Zmiany na lepsze są zawsze dobre. Ja tymczasem znów wróciłam do letniej depresji i znowu jestem tą samą wredna, niemiłą, zdystansowaną Malarią. I wcale mi się to nie podoba. Aczkolwiek w życiu bardziej widocznym? Nic. Nadal jestem do wynajęcia jako wieszak, podpierak, ścierka i okej-niech-ci-będzie-zrobię-co-chcesz. I jak zwykle nikt się nie odzywa, bo niemieckiego już im nie trzeba tłumaczyć.

a ja chyba zaczęłam bardziej interesować się tym, co dzieje się w domu. wcześniej zaszywałam się w swoim pokoju, siadałam przed komputerem i nic więcej się nie liczyło. teraz jest nieco inaczej. zajmuję się psem, czasem coś ugotuję. myślę, że trochę dojrzałam. zmieniłam się na lepsze. wreszcie zwalczam lenistwo. Wesoly

lenistwo ?
arghh, to chyba jeszcze muszę w sobie zmienić : )
bo w sumie, to ja tylko siedzę na komputerze, ew. telewizorze, a na spacer, czy gdzieś na powietrze, to wychodzę jedynie z Nim, albo z dziewczynami ^^
siedzę, a tyłek rośnie, źle.

A propos zmian.

Zaczęłam znów grać, znów nie śpię wystarczająco, znów za mało się staram, znów zbyt mało ćwiczę, znów się nie rozwijam, znów jestem leniem, znów wszystkich nie lubię, znów nie można znieść mojego towarzystwa. Wszystko po staremu.

Truskawko, będzie dobrze, jakoś musi być : )
(wiem, sama czasami nie wierzę w te słowa, ale mimo wszystko trzeba je sobie powtarzać)

do listy zmian dopisuję jeszcze moje głupie milczenie. chcę to w sobie zmienić. nie chcę już milknąć bez powodu i milczeć tak przez dobrą godzinę, zanim posłucham setnej prośby, o powiedzenie czegoś. nie chcę! x/

to musi być komiczne, tak milczeć.

Przejdzie mi, tylko muszę trochę odreagować. I zacząć mój projekt malowania na drzwiach, od razu będzie mi lepiej.

bynajmniej dla mnie nie jest, no i dla S. też nie, bo przecież każdego może szlag zacząć trafiać kiedy druga osoba siedzi, nie odzywa się, mimo baaardzo gorących próśb -.-
ja sama kiedy tak robię, zastanawiam się dosłownie nad wszystkim, i to też nie jest fajne.

wy tak nigdy nie mieliście ?

Ja czasami, gdy ktoś do mnie mówi, mimowolnie zaczynam się uśmiechać 'na banana' i wpatrywać z litością w rozmówcę. Potem, za kilka minut, wybucham śmiechem, dlatego tak skojarzyłam twoją sytuację z czymś śmiesznym.

Mnie by szlag nie trafił, zaczęłabym się tarzać po podłodze.

Ciekawe, jaką inni mają minę po takim bananie : P
Nie no, muszę coś zmienić. Trzeba zdobyć nowych znajomych, poznać ludzi i w ogóle. Trzeba faktycznie zacząć się zachowywać, jakby świat tylko czekał, aż go zdobędę.

Jeden chłopak chyba stwierdził przez to, że się z niego nabijam, i zrezygnował z dalszego gadania ze mną. A właściwie, to przerzucił się na koleżankę.

Poznać ludzi, o tak, tylko jak to zrobić w takiej nudnej, podwarszawskiej miejscowości? Tutaj najbardziej interesujący są ludzie, z którymi i tak nie będę mieć do czynienia. Nawet najbliżsi znajomi są trochę... męczący. Niemniej jednak lepszy rydz niż nic, skończyło się moje alienowanie.
Myślicie, że jak zrobię sobie plan dnia, przeznaczę czas na pracę (która sprawia mi nieopisaną radość, tylko nie umiem się zabrać), to uda mi się spożytkować jakoś jutrzejszy dzień?

myślę, że tak : )
takie siedzenie i nic nie robienie tylko dobija, uwierz, wiem po sobie.

Ja siedzę i buszuję po internecie, wypraszam sobie

I tak już mi lepiej, bo przynajmniej na forum posiedziałam. Plan jest, zobaczymy co będzie jutro.

ale jak wyliczyłam sobie, że mam 13,5h wolnego jutro, to od razu jakoś tak się uśmiechnęłam.

ed: i to po odjęciu posiłków i godziny na ruch na świeżym powietrzu!