Odsprzedasz mi duszę?

'Cześć. Chcę przeczytać książkę, o której mówisz! Rety, ten film, co go wczoraj przeżywałaś – jest fenomenalny, oczywiście – także obejrzałam... Koniecznie muszę zapoznać się z twórczością twojego ulubionego zespołu. I tego mniej ulubionego. A może wszystkich, co ty na to? Cieszysz się? Bo ja bardzo, zwłaszcza, że sprawiłam sobie nową bluzę. Zgadnij – identyczna do twojej! Ten aktor za, którym tak szalejesz... Wiesz, również mam totalnego kręćka na jego punkcie, od kiedy zerknęłam w biografię oraz zdjęcia owego. Rysujesz martwą naturę? Rzecz jasna, też spróbuję, byś nie czuła się sama! Teatr, styl bycia – tyle nas łączy! Ułożę fryzurę na wzór twej.
Och, rany, rany – jak bardzo pragnę być tobą.'

Ksero. Złodzieje tożsamości, podstępem wyrywają cząstki usposobienia. Przywłaszczają uśmiech, zainteresowania, miłości. Nie cofną się przed niczym, nawet kłamstwem, byle tylko stać ludźmi na nasze podobieństwo. Niezwykle żałośni w swych działaniach. 'Ja też, ja też!' - ich bezpodstawnym mottem życiowym.

Znacie?

Och, ależ oczywiście, że znam. Sama się za kogoś takiego uważam.

Dziewczyna z mojej klasy chce być mną. Pf. Przynajmniej niedawno chciała.

Nie spotkałam się.
Raczej nie jestem typem osoby, która jest godna naśladowania-zarówno jeśli chodzi o wygląd jak i o charakter.

Znam.
Strasznie tego nie lubię...

Porażka totalna.

Jeśli o mnie chodzi - jestem uczulona. Ale owa alergia nie powoduje, bynajmniej zaczerwienienia skóry czy kataru. Gryzie, szczypie, wyciska łzy złości oraz żalu, a wiedzieć trzeba - współczucia nie znoszę.
Co innego wzorowanie się, a żywe zdarcie czyjejś tożsamości i przyklejenie jej na siebie. Co innego rozwijanie wspólnych zainteresowań, a zżynanie ich, by poczuć się 'lepszym'. Co innego bycie sobą, a uporczywe próby stania się mną.

Trzeba mieć wzór do naśladowania. Ja nigdy nikogo nie kopiowałam centymetr po centymetrze, ale co tu dużo mówić, imponowali mnie oczytani, światowi, wolni, liberalni, godni zaufania ludzie. Teraz jestem jedną z nich, ale ciągle mam autorytety. Może nie warto, nie wiem, nie myślę o tym.

Inna sprawa - kogo się kopiuje? Widzę wielką różnicę między sytuacją, w której imponuje nam Nicole Richie, a kiedy imponuje nam profesor Historii Sztuki. I nietrudno zgadnąć, że ten drugi jest zacnym wzorem, a poprzedniej pani już dziękujemy. Jeśli o mnie chodzi - tak, jak najbardziej zdarzyło się, że ktoś kopiował moje gesty, mój styl bycia, moje powiedzonka i moje zdanie. Ale się przy tym kompromitował(a), więc i tak śmiałam się ostatnia.

Mieć swój styl? Jak najbardziej. A jak ktoś skopiuje, to już nie Wasza wina.

F.

Ja kopiowałam tylko raz, nie całkiem, ale trochę i dlatego, że bardzo i ta osoba imponowała. Zresztą i tak nikt nie zauważył, bo jesteśmy z różnych miast.
Ale takiego kopiowania nie znoszę. Naśladownictwo, jeszcze ujdzie, ale...
W sumie mnie i tak nikt nie kopiuje. Musiałby skopiować także moją nieobliczalną i zdrowo kopniętą naturę, która każe mi chodzić na koncerty, żeby posiedzieć przed wejściem, i co ciekawsze, namówić do tego też innych.
Pewnych rzeczy nie da się skopiować, chociaż miałam znajomą, która kopiowala wszystkie powiedzonka innych ludzi i używała ich jako własnych... podziw dla niej. Ja bym nie pamiętała, kiedy mam użyć którego.

A mnie strasznie wkurwia to, że niektóre dziewczyny z mojej klasy ciągle powtarzają: " Klaudia jaka ty jesteś ładna, mądra, wysportowana. Chciałabym być tobą". Ot, nie cierpię tego. W ogóle naśladownictwo, kopiarstwo to straszne rzeczy. Po co kogoś naśladować skoro można mieć własny, oryginalny styl? ^^

Może to trochę nie pasuje do tego tematu, ale dzisiaj się przeraziłam. Coraz więcej osób łazi po szkole z marchwkami! W zeszłym roku tylko ja jadłam marchwki, codziennie... Już nie czuję się oryginalna xD
A co będzie, jak podkradną mi jeszcze Bobofruty, moje ukochane, powyżej sześciu miesięcy? : O

Takie rozterki, trochę infantylne.

Lubię mieć coś, czego nie mają inni, nie zeby oni byli zazdrośni, ale żebym była oryginalna. Ale raczej nikt mnie nie naśladuje, bo nie rzucam się za bardzo w oczy. No, może trochę zmałpowane zostało moje noszenie opasek-trochę mi już przeszło, ale dawniej miałam codziennie inną.

Dużo ludzi mówi mi, że "chcieliby być mną". W sumie to miłe, ale jak przychodzi co do czego, to jest wkurzające.
Dlaczego? Jak wiadomo, każdy chce być oryginalny.

W moim przypadku nie chodzi tylko o oryginalność. Tak to jest miłe, lecz nie każdy zna mnie tak dobrze jak myśli. Ja też mam problemy. Po prostu kazdy powinien być sobą i mieć własny styl.

Zauważyłam, że mam znajomą, która zawsze kogoś naśladuje - nie całkiem idealnie, nie jak przez kalkę, ale stara się to przenieść na siebie. Tak więc kiedyś ubierała się tak, dzisiaj inaczej, dzisiaj ją wzięło na bycie kobiecą na siłę, noszenie samych sukienek i spódnic, bo jej nowa przyjaciółka się kobieco nosi. I stara się swoje nowe koleżanki naśladować też w zachowaniu, przez co robi się wredna i niemiła.
I chyba nawet nie miałabym nic przeciwko takiemu naśladownictwu, gdyby robiła to dobrze, ale o jej kreacjach krążą już legendy - czasami owszem, ubierze się ładnie, ale czasami kompletnie nie dobierze ubrań i zamiast eksponować kobiecość, eksponuje nadwagę.
Może irytować naśladownictwo, ale kiepskie naśladownictwo jest chyba jeszcze bardziej irytujące.