Tarjei Vesaas

Norweski pisarz, debiutował w 1934 roku, mając pod czterdziestkę. Podobno w ogóle się nie udzielał w światku pisarskim i pisał sam sobie. To czasami widać w jego książkach - jak coś chciał napisać szybko - widać (moim zdaniem brakowało mu for literackich, ot co!). Może po części jednak to wina średniego tłumacza. A może autora. Niemniej jednak mimo pewnej amatorszczyzny przebijającej gdzieniegdzie, w innych miejscach pan Vesaas po prostu czaruje. Potrafi ukazać na pozór zwykłym wydarzeniem, zwykłym zjawiskiem raj i piekło, postacie i zdarzenia konstruuje w sposób wręcz mistyczny. Zawsze jak czytam jego książki, mam wrażenie, że to od właściwego zrozumienia zależy moje poznanie jakiejś tajemnej wiedzy o wszechświecie - kocham to uczucie, mało która opowieść jest w stanie je wzbudzić.
Oczywiście, początkowo plułam na amatorszczyznę. Ale teraz dzielnie fankuję temu panu.
I polecam.
Pałac lodowy, Wiosenna noc, Nocne czuwanie.
Jak tylko dorwę, to czytam resztę.