Literatura dziecięca

'No wiesz, nie przeczytam, bo to przecież książka dla dzieci, ja już z tego wyrosłam...'
'Czytasz to? Przecież to lektura dla klasy pierwszej podstawówki!'
'Dorośli nie czytają książek dla dzieci, nie wiedziałaś?'

Takie panuje ignoranckie podejście do literatury dziecięcej w Polsce. Jeżeli czytamy baśnie, to tylko dzieciom do poduszki; sami nigdy nie przyznamy się, że lubimy sobie przypomnieć czasem Dziewczynkę z zapałkami albo Pana Samochodzika. Mamy awersję do Musierowicz i jej podobnych, a Brzechwę pamięta coraz mniej osób.
Doszło do tego, że gdy spytałam dziewięcioletnią dziewczynkę, czy zna Czerwonego Kapturka (!) powiedziała, że rodzice mówią, że to dla dzieci, a ona jest już dorosła.

Jak to jest z wami? Nie czytacie, bo to dla dzieci, czy po prostu nie lubicie? A z otoczeniem?[/i]

Lubię niektóre bajki, ale znam je na pamięć, nie widzę potrzeby czytać po raz kolejny.
Miło czasami powspominać Pana Kleksa. O ile o takich książkach mówimy.

A te nowe bajki są w większości kiepskie. Nijak się mają do takiego Andersena czy Brzechwy.

Cóż, ludzie się dziwnie patrzą, jak chodzę z "Kubusiem Puchatkiem" czy "Muminkami" w łapie. Ale ja się nie przejmuję i ogłaszam tę zimę oficjalnie Zimą Muminków, jako że niedługo wracają do mnie moje książki, w tym Muminki.
Generalnie nie przepadam za literaturą typowo dziecięcą - głupie bajeczki czy coś, ale Andersen, Muminki, Mały Książę czy Narnia... to są rzeczy, gdzie każdy znajdzie coś dla siebie. Nawet dorosły coś z tego wyniesie i o ile dla dzieci jest to przyjemna historyjka, o tyle dla mnie zaczynają być widoczne pewne symboliczne znaczenia albo ponadczasowe wartości.

Dla mnie niektórych bajek wręcz nie wypada znać - no, może trochę przesadzam, ale nie mogę zrozumieć, kiedy ktoś nie potrafi opowiedzieć przynajmniej jednej bajki.
Też nie czuję potrzeby czytania jeszcze raz Czerwonego Kapturka, Dziewczynki z zapałkami, choć niekiedy są wydawane słuchowiska, wtedy lubię czasem przesłuchać.
Jednak do wyżej już wspomnianej Narnii i tym podobnych książek, Siedmu wspaniałych czy ulubionej mojej serii polskiej autora Alfreda Szklarskiego, serii o Tomku Wilmowskim wracam co jakiś czas. Nie wiem, jak można nie znać przynajmniej pierwszej części o Ani Shirley, a wielu polecam moją ukochaną Emilkę Byrd Starr, również Lucy Maud Montgomery. Od pewnego czasu poluję na Niekończącą się opowieść, ale nigdzie nie mogę znaleźć.

A ja Pana Kleksa nie znosiłam. Do dzisiaj jest to moja znienawidziona ksiązka. Kazali nam to czytać w podstawówce, a dla mnie to było takie infantylne, o niczym, głupie, po prostu irytowało mnie to tak, że prawie lakier z ławki zdrapywałam. Co nie oznacza, że ogólnie nie lubię bajek, co to to nie. Mam nawet taką ulubioną, chociaż smutną. Kojarzy ktoś Śnieżynkę?

Edit:
A, jeszczecoś mi się przypomniało. Znacie 'Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham' o takich dwóch zajączkach? Odkopałam właśnie, i to takie urocze i pełne ciepła jest, że musiałam napisać : )

Muminki, Muminki, Muminki! Ostatnio wracam do tej serii bajek. Potem czeka Kubuś Puchatek, a potem pomyślę. (;
Śnieżynki nie kojarzę, "Nawet nie wiesz, jak bardzo Cię kocham" też nie. Ale do czasu ^^

Co do baśni znanych - jako dzieciak ich nie znałam, bo rodzice nie poczuwali się do czytania takowych. Tylko jakieś mniej lub bardziej głupie książczyny. Oglądać też nie oglądałam, bo włączali telewizor tylko na Zwierzęta Świata. Dlatego teraz odkrywam baśnie (a także ich interpretację z Bajek rozebranych i martwi mnie, czemu najbardziej lubię - i jako baśń i jako postać - Królową Śniegu). Odkopałam też Klechdy sezamowe i postawiłam na półce w widocznym miejscu, by o nich pamiętać (i kuszą, chociaż muszę obecnie przeczytać kilka lektur priorytetem).